The End

Ja, dit is het einde van deze blog. De laatste post, vermoed ik. Al kan je daar nooit zeker van zijn.

Maar niet getreurd. Ik verhuis alleen maar.

Mijn nieuwe adres is: http://ninaluyben.wordpress.com/

Je mag altijd eens langskomen.

Liever geen planten, reacties daarentegen zijn altijd welkom.

Ik ben nog niet helemaal klaar met de inrichting, maar je krijgt alvast een idee van wat er nog komen gaat.

Oja, vanzelfsprekend verhuist het Socratisch Gesprek mee. Ik zal er werk van maken. Ik ben alleen nog even aan het twijfelen aan de praktische uitwerking. Maar u hoort er snel van op mijn nieuwe stekje.

Liefs

Nip

Special effects

Ik zie een fantastische toekomst voor mijn gebit, een toekomst vol parelwitte glimlachjes en stralende tanden... Om maar te zeggen dat ik heel tevreden ben met mijn nieuwe tandarts. Een erg vlotte, aangename, vriendelijke mens. Met toestellen die ík nog nooit bij een tandarts heb gezien (dat ligt wellicht aan mijn ex-tandartsen)

In plaats van wat te liggen keuteren met zo'n spiegeltje in de aanslag, had deze tandarts bovendien een mini-camera. Daarmee kon hij mijn tanden dus op groot scherm laten zien (en dan nog 100 keer uitvergroot). Daarna moest ik naar een toestel dat mij deed twijfelen of ik niet bij de oogarts was beland: ik moest op een plastic plaatje bijten en stil blijven staan, terwijl een hele constructie zoemend rond mijn hoofd draaide. Zo maakte hij een foto van mijn hele gebit.

Daarna kwam hij melden dat ik een mooi gebit had, en dat er maar één vulling moest vernieuwd worden (in plaats van alle drie, zoals de vorige tandarts beweerde). Mijn wijsheidstanden zouden in principe ruimte genoeg moeten hebben, dat kijken we nog even aan. Soit, de angst voor de tandarts is vandaag met ruim de helft gedaald.

Hebben jullie ook zo'n tandarts met camera's en crazy zoemende toestellen?

Nip

Schrijven en Tandartsperikelen

Zo, het Socratisch Gesprek is van start gegaan! Er lijkt genoeg interesse voor te zijn om ermee verder te gaan - zolang de reacties komen gaan we door.

Vanavond gaan Frans en ik naar Mechelen voor een schrijfcursus. Het zou voor 6 maandagen zijn en Frans is overal al ingeschreven, maar hij vroeg op het nippertje (haha) of ik interesse had. En dus is er alleen plaats voor mij voor vanavond, en de andere dagen alleen als er annulaties zijn...
Hopen op annulaties dan maar?

Verder ben ik mij mentaal aan het voorbereiden op de tandarts: ik heb dinsdag een afspraak. Mijn vorige tandarts heeft mij bijna laten stikken én heeft mij zowat gemarteld. Op een boertige manier. Dus was ik op zoek naar een nieuwe. Ik ben geen held in dit soort dingen, dat is een feit, maar met wat vriendelijkheid kom je bij mij een heel eind. Iets wat mijn ex-tandarts totaal niet begreep, blijkbaar. Mama vertelde dat haar tandarts je filmpjes laat kijken terwijl hij met je gebit bezig is. Ik denk nu niet dat dat ook zo is bij een controlebezoek, maar ik verwacht wel dat er binnenkort een filmafspraakje zal komen (de ex-tandarts wilde mijn gaatjes opnieuw vullen en ondertussen heb ik er volgens mij een nieuw plus het feit dat er een wijsheidstand aan het doorkomen is...). Enfin, uitgebreid verslag volgt later deze week...


Nip

SG : Lost Generation

Heidi gaf de link naar het filmpje dat je hier kan bekijken. Het is een sterke boodschap, mooi uitgevoerd. Ik vraag me alleen af of we nog hoop mogen hebben. Ik weet niet zo zeker of de meerderheid van onze generatie wel wakker ligt over de toekomst, het milieu, de opwarming van de aarde en alle andere rampen die ver van ons bed gebeuren. Is het niet zo dat de meesten onder ons (nu heb ik het over de Westerse landen, natuurlijk) opgroeiden zonder al te veel obstakels (zoals oorlogen, hongersnoden, enzovoort). Wij zijn quick fixes gewoon. Wij denken dat het zo'n vaart wel niet zal lopen.

Ik vrees dat dit filmpje ook een quick fix is. Mensen bekijken het en voelen zich op het einde opgewekt, want: er is nog hoop! En daarna gaan ze met een blij gemoed weer wat verder vervuilen.

En zelfs áls de mentaliteit plots omkeert, is het dan niet te laat? Hoop alleen zal het einde van de wereld zoals wij ze kennen niet tegenhouden. Positief denken is al lang niet genoeg meer. Ik denk dat onze generatie zo individualistisch is, dat we als een kip zonder kop zouden rondrennen en geen idee zouden hebben van wat we nu moeten doen en hoe het nu verder en anders moet.

En dus blijven we hetzelfde doen omdat we dat al kennen. En ondertussen houden we ons voor dat we mogen hopen.


Nip

p.s. : jullie gedachten over het filmpje, commentaren over de mijne of andere verwante opmerkingen zijn altijd welkom! Straks volgt waarschijnlijk nog een post met reacties op jullie vorige bedenkingen.

Idee?

Door mijn blogbijdrage gisteren heb ik een idee gekregen, waarvan ik niet weet of het gaat aanslaan, maar als ik het niet probeer zal ik het nooit weten...

Dus: ik wil hier op mijn blog een soort van Socratisch Gesprek beginnen, over de toestand en toekomst van de aarde. Het is niet de bedoeling dat we op het einde een oplossing hebben, we zijn tenslotte geen wetenschappers of deskundigen. Het is de bedoeling dat we onze eigen opvattingen onderzoeken, toetsen aan die van anderen, argumenten leren formuleren, enzovoort. Het is ook niet de bedoeling dat er op het einde iemand gelijk zal hebben. Het zou gewoon interessant zijn om eens samen dit onderwerp te analyseren, zonder bijbedoelingen.

Hoe gaan we te werk?

Ik heb op mijn vorig blogbericht al reacties gekregen. Ik zal daar stukken van overnemen en er mijn eigen commentaar op leveren. Daar kunnen jullie dan weer op reageren, enzovoort. Als je een hele lange commentaar hebt geschreven, en denkt dat het niet in het commentaarvakje past, mag je ze ook naar mij mailen en post ik ze gewoon volledig: nip_luyben[at]yahoo.com

Je mag commentaar geven op anderen, je mag een heel nieuw aspect aansnijden, je mag vragen stellen, bedenkingen maken en je mag vooral niet bang zijn om "domme" dingen te zeggen. In dit gesprek bestaan er geen "domme" uitspraken!

Blogberichten die vallen binnen dit Socratisch Gesprek zal ik inleiden met de volgende afbeelding:



Straks of morgen zal het eerste bericht gepost worden.
Vragen en/of enthousiaste reacties kan je hier kwijt!


Nip

Nip de Kuisvrouw alias Doemdenker

Gisteren kreeg ik in de bibliotheek waar ik vorig jaar ook gewerkt heb een uitleg van de kuisvrouw over de nieuwe producten. Vorig jaar was het simpel: de blauwe fles + doekjes voor de 'gewone' kuis (zijnde bureaus, tafels en rekken), de rode fles + doekjes voor het sanitair en de andere fles voor de vloeren. Dit jaar hebben ze voor élke vloer een ander product. En die flessen lijken op elkaar. Ze vroeg na de uitleg of ik eraan uitkon, en zei vervolgens dat ze het wel op een briefje zou schrijven. Jaja, Nip gaat terug met haar mp3-speler en een dweil tussen de romans en strips geld verdienen.

Gisteren ben ik met Frans nog eens richting Zeezicht getrokken, maar het was aan de late kant en het zat daar stampvol. Dan maar naar de Zurenborger, kan ermee door maar toch niet hetzelfde. Maar we hadden daar een hele interessante discussie, over een onderwerp waar ik al lang mee zit: de toestand van de wereld (klinkt apocalyptisch, he?). Ik wil er al lang over bloggen, maar op de één of andere manier krijg ik mijn meningen hierover niet zo goed neergetypt. In een discussie gaat het beter, ik denk omdat het dan de vorm krijgt van een Socratisch gesprek. Als Frans dan een vraag stelt of opmerking maakt, verduidelijk in mijn mening niet alleen voor hem, maar ook voor mezelf. We hebben toch een aantal interessante conclusies getrokken gisteren (waarmee ik niet bedoel dat we een oplossing hebben geformuleerd ofzo he). Feit is dat ik op dit vlak een ongelofelijke doemdenker ben, en ik geloof dat ik ook redenen heb om zo te denken. Ik denk dat we lang genoeg met oogkleppen op in sneltempo richting ondergang hebben gelopen. Ik denk dat de tijd van het moralistische vingertje voorbij is. Ik denk dat de tijd voorbij is dat we kunnen zeggen dat "onze kinderen het zullen moeten doen". Ik denk dat het onze beurt is, en dat we er niets van bakken. Ik denk dat het een kwestie is van leven of dood.

En dat zij die mij nu een dramaqueen vinden, dat maar rustig blijven doen. (en zij die mij een hypocriet vinden trouwens ook). Hierop reageren zou in dat geval wel Socratischer zijn dan het voor jezelf te houden. Laat de discussie dus maar losbarsten!

Wordt vervolgd.

Nip

Gastvrij Podium

Het was een erg mooie avond gisteren! Zoals altijd was er een combinatie van muziek en poëzie, alleen waren de studenten van de muziekschool er niet bij, want voor hen is het examenperiode. Op de poster stonden twee namen voor de muziek: Stef Miguel en Karolien, maar ik heb alleen een man horen zingen, dus ik veronderstel dat Karolien verhinderd was.


De zanger begon, niet op het podium, maar in de kapel (ze hebben die nu omgebouwd, maar de glasramen laten zitten, wat erg mooi is), waar hij een soort kerkelijk gezang liet horen. Ik vermoed dat hij de hele avond in het Portugees zong (ik verstond er niets van, dus het was geen Spaans, en het klonk ook niet als Italiaans, dus...). In de kapel liet hij ons een beetje meezingen, en daarna was het aan Teun, op het podium.


Teun was dus erg goed. Hij had drie sets, onderbroken door de zanger (deze keren ook op het podium). Ik had sommige werken al gehoord, maar hij bracht ze deze keer uit zijn hoofd en vandaar ook dynamischer. Niet alleen zijn poëzie is sterk, ook zijn stem is erg mooi (ik durfde het tegen hem niet zo zeggen, maar zijn stem is behoorlijk sexy). Het was een erg goed optreden, en een goede generale repetitie voor volgende week in de Muzeval.


Inmiddels begon de zanger mij wat te irriteren, met zijn dramatische uitdrukkingen en hyperpositieve uitspraken en rijmpjes waarmee hij zijn liedjes inleidde (in de trant van "pluk de dag, begin met een lach, het is zo fijn, op aarde te zijn") (dat was overdreven, maar you get the picture). Ik begon mij alleen af te vragen of de brave man het nieuws volgt de laatste tijd, want zo overgelukkig zijn met het leven lijkt me wat te manisch om mogelijk te zijn.


Op het free podium stonden onder andere Chris van de Rijck met impressionistische poëzie, Bart Hanna dichtte over de Antwerp Marathon, Frans Vlinderman, een debutante (ben haar naam vergeten) en Maarten (zonder jongleer-act).



Het was dus een erg gezellige avond, en wie benieuwd is naar Teun Deerts, krijgt donderdag nog een kans op de Muzeval!

Nip

Jackie, Teun & gedicht

Jackie heeft al haar pilletjes zonder problemen naar binnen gewerkt. Gewoonlijk krijgt ze alleen droge brokjes, maar de pilletjes gingen in blikvoer, wat Jackie normaalgezien in recordtempo opschrokt (ze krijgt 1 bakje per weekend, een delicatesse dus). Ze heeft dus waarschijnlijk niets gemerkt van de pilletjes in haar eten. Ze is verder weer helemaal de oude, springt en loopt weer door het huis. Ze heeft ook niet overdreven veel aan haar wondje gelikt, dus dat zal dan wel snel verdwijnen. Verder is ze erg lief: ik kan geen minuutje op de bank zitten, of ze ligt al op mijn schoot.

Vanavond is het weer Gastrij Podium, met Teun Deerts. Ik ga zeker mee deze keer, want Teun trok mijn aandacht vanaf het eerste moment dat hij op de Muzeval op het podium verscheen (nog niet zo héél lang geleden). Zijn poëzie is geweldig mooi, en hij kan daarbij nog eens erg goed voordragen. Deze troeven zorgden er dus voor dat hij nu dus gastdichter wordt op het Gastvrij Podium én op de Muzeval op 12 juni. Voor diegenen die al een tijdje eens willen komen, of twijfelen of de deze keer wel zouden komen: doen, je zal er geen spijt van hebben. Tot zover het reclameblok!

Ondertussen heb ik zelf ook weer wat geschreven. Ik post mijn gedichten eigenlijk bijna nooit hier, maar bij deze:

De langste nacht

ik weet niet meer
wat waarheid is

jou voelen
raakt in mij
een onbestemd
gemis

de maan waant zich
een zilvervis
nachtlicht
strekt zich uit

dit moment smaakt
naar eeuwigheid

onze kussen
naar rood fruit

Nip

Jackie & voorbereiding

Vandaag ligt Jackie op de operatietafel van de dierenarts: ze wordt gesteriliseerd. Geen kleine Jackies voor ons, één is al meer dan genoeg. Straks mogen we haar al gaan halen, en de volgende dagen moeten we haar blijkbaar pilletjes geven. Ik verwacht dat mijn armen vol krassen zullen staan...

Ondertussen zijn we bezig met trouwvoorbereidingen: ik ben kaartjes aan het maken voor de uitnodigingen. Leve photoshop! De echte uitnodiging heeft Hannah natuurlijk gemaakt, en wat is die mooi geworden! Ik kan niet wachten tot ze de deur uit zijn.

Maar eerst moeten we nog adressen verzamelen...en naar de drukker.

En ondertussen vliegen de dagen voorbij. Binnenkort is het al zover. Af en toe krijg ik al wat stress: er zullen nog wel dingen opduiken waar we niet aan gedacht hebben...

Nip

Leestips enzo

Tja, een beetje laat, maar om toch even het hoofdstuk Eurosong af te sluiten: ik heb de finale niet gezien (we zaten trouwens op het verjaardagsfeestje van Mama Vlinderman), maar de winnende act zat in de eerste voorronde, en ik moet zeggen dat ik er niets aanvond. Ja, een gladde kerel, die blijkbaar de vrouwelijke Oostblokharten sneller doet kloppen, maar het mijne liet hij onberoerd. Het liedje was ook absoluut niet bijzonder, hij deed nogal arrogant, en wát stond die ijsschaatser daar te doen? Ook de andere 'toppers' vond ik maar duffe afkooksels van Britney en co. Vooral weinig kleding en veel siliconen.

Dus ik ben blij dat Ishtar niet tussen dat zootje ongeregeld moest aantreden. Een bewijs dat wij Belgen eenvoudige, vrolijke mensen zijn, die wel houden van muziek en frisse meisjes met blozende wangen. En rokken die over de knie reiken. Soit. Vanaf nu laat het hele circus me dus (weer) koud. En één van de dagen haal ik de cd van Ishtar in huis.

Over muziek gesproken: de nieuwe cd van Beiroet mag er ook zijn!

Dan heb ik nog leestips voor de leesgierige bloglezer: 'De vliegeraar' en 'Duizend schitterende zonnen' van Khaled Hosseini. Ik weet wel dat de halve wereld 'De vliegeraar' waarschijnlijk wel al gelezen, dan wel gezien, heeft. Maar ik ben iemand die pas met een hype besluit mee te gaan, wanneer die bijna over is...ik heb een soort vooroordeel over hypes. Maar deze is dus zeer terecht!

Ik heb de twee boeken wel in 'verkeerde volgorde' gelezen, en las dus eerst 'Duizend schitterende zonnen' en heb gisteren 'De vliegeraar' uitgelezen. Ze zijn allebei heel erg goed geschreven, meeslepend, zeer pijnlijk...Een echt, tastbaar beeld van Afghanistan. De impact sloeg mij toch omver. Nuja, gewoon lezen, dus.

Verder wil ik hier al een tijdje schrijven over heel andere dingen dan Eurosong enzo, maar het komt er maar niet van. Ik weet niet of er wel iemand op zit te wachten. Misschien dat ik er morgen eens aan begin.


Nip

O julissi!

Morgen is het dan zover: de eerste halve finale van Eurosong! We gaan naar mama (wij kunnen hier geen tv kijken) en voor het eerst in jaren maken we er weer een gezellige kitcherige avond van. Maar die kitch zal niet van Ishtar komen: het enige akoestische liedje dat het niet moet hebben van luide beats, schaars geklede achtergronddanseressen en computergeluidjes.

Ik ben helemaal verliefd op Soetkin, ze is iets minder snoezig dan in de voorrondes, maar ze ziet er nog steeds schattig en fris uit. Ze had van mij haar jurk en botjes niet moeten veranderen (waarom moesten de botjes weg? waarom??!), maar haar nieuwe jurk is ook wel leuk. Het liedje is nog steeds even vrolijk en lief, nu alleen de achtergrondprojectie nog goed krijgen. Konden ze hun eigen projectie niet meenemen? Die vond ik zo passend.

Ik heb de andere inzendingen nog niet bekeken (behalve dan een stukje van Ierland en Spanje), omdat ik morgen wel nog wat verrast wil worden. Ik ben benieuwd naar de Nederlandse inzending van dit jaar.

En voor al die negatievelingen die denken dat we totaal geen kans maken:

David is terug!

Maandagmiddag kwam David terug uit Ghana. Ik had een 'welkom terug in het land-smsje' gestuurd en even later belde hij al om af te spreken. Gisteren zaten we dus op een terrasje om hem in levende lijve te verwelkomen.

Hij ziet er veel ruiger uit dan ik hem ooit heb gezien, heel erg bruin en ongeschoren. Maar ook wat verloren in deze Westerse Wereld. Het zal wel wat met een mens doen, 3 maanden Ghana.



Hij had een mooi Afrikaans stofje voor me bij. En veel verhalen. Natuurlijk hebben we de blogs gevolgd, maar het is toch leuk hem te horen vertellen. Hoe hij bijna stikte in een stukje ananas, hoe hij daar overal op straat werd aangesproken, hoe de mensen probeerden zijn scheerapparaat te ontfutselen (die rijke blanke kan er toch makkelijk een nieuwe kopen?), over het eten, de kleuren, de mentaliteit, de vroege duisternis, de muggen, de hitte.




Binnenkort gaan we naar de foto's en filmbeelden kijken, met een Afrikaanse maaltijd (ze hebben al winkeltjes gevonden met de juiste ingrediënten).

Vonden wij drie maanden al lang, zijn volgende project gaat wel 10 maanden duren, als het wordt goedgekeurd. Dat zou al voor september zijn. Maar als dat doorgaat, zijn Frans en ik wel van plan hem op te zoeken.


Nip

Ladies Night

Van vrijdag op zaterdag ben ik met Niniane naar Britt getrokken voor een 'Ladies Night' in Bergen op Zoom. Frans liet ik zielig thuis (hoewel, hij had een etentje voor een vertrekkende collega, dat uitgedraaid is op een nacht zwaar doorzakken - als de kat van huis is...) en Yoeri was met de scouts op intercamp.



We zaten eerst wat van het lekkere weer te genieten op het terras toen Freddy, de kater, besloot vogeltjes te gaan vangen in de tuin van de buurman. Na een kwartier panikeren, rondrennen en ruzie met de buurman, kwam Freddy terug en hij kreeg meteen een week huisarrest.




Daarna begonnen we aan het eten: pasta met tonijn-groentensaus (het recept staat op het kooklabo). Niniane had brownies gebakken als dessert. Ze had er 'maar' 15 bij, want er waren er thuis op miraculeuze wijze 10 verdwenen...





Daarna was het tijd om kennis te maken met de Wii. Dat is de nieuwste hype in gameland, waarbij je eigen bewegingen geregistreerd worden. Dat had als resultaat dat Niniane en Britt als gekken rondliepen en met hun armen zwaaiden om een balletje over een virtueel net te slaan. Heel grappig om te zien. Na het tennis speelden we nog boksen, baseball en - het leukste - bowling. Dat ging ons zo goed af dat we besloten om onze volgende 'Ladies Night' echt te gaan bowlen. Ik kan virtueel beduidend beter bowlen dan in het echt, maar kom...



Toen was het cadeautjestijd, want ik had Britt en Niniane nog niets gegeven voor hun verjaardag (in maart en april). Ze kregen een cadeaupakket van Rituals, met doucheschuim, bodyscrub en bodycream.



Later trok Britt een flesje Cava open, want we hadden wel wat te vieren: Niniane is afgestudeerd (diëtiste), Britt heeft met Yoeri een huis gekocht en ik ga trouwen.



De volgende dag zijn we naar het centrum van Bergen op Zoom gewandeld om even rond te kijken en een terrasje te doen.




Daarna bracht Britt ons terug naar Antwerpen, waar Niniane met haar zus had afgesproken. Het was zo'n heerlijk warm weer dat Britt en ik Frans nog even belden om nog een terrasje te doen voor Britt terug in haar bloedhete auto moest stappen. En we besloten dat we elke maand een Ladies dagje zouden organiseren.

Jij bent zo('n onoriginele geniepige muziekdief)

trouwjurk en chocolade

Het gaat hier wat in golven: soms blog ik een tijd bijna elke dag, soms moet ik me dwingen eens in de twee weken iets te posten. Regelmatig eens komen piepen is dus de boodschap. Ik kan jullie niet beloven dat er hier elke dag wat nieuws te lezen valt, in tegenstelling tot de blog van Vlinderman.

Gisteren mocht ik mijn trouwjurk nog eens aandoen: het was tijd voor 'de eerste pas'. Dat wil zeggen dat ze dan gaan kijken of de rok ingekort moet worden, of het bovenstuk ingenomen, en zo van die dingen. Maar de jurk leek wel voor mij gemaakt: er moest helemaal niets aangepast worden. Dat had de verkoopster nog nooit meegemaakt. Handig, want nu komen er geen extra kosten bij voor de 'retouches'. We stonden dus snel terug buiten, in de warmte.

Nu moet ik wel een beetje opletten: ik mag nog wel een beetje vermageren, maar ik mag echt niet meer bijkomen. Dat wordt dus een beetje letten op wat ik eet. Ik zal nu echt de chips en chocolade moeten laten staan (maar wel nadat de gigantische chocoladetaart die ik met mama maakte op is, haha).

Morgen ga ik met Niniane naar Britt voor een 'Ladies Night'. Dat is lang geleden, en we hebben er allemaal zin in. Mijn 'letten op wat ik eet' voornemens moeten dan ook wachten tot zaterdag, want Niniane zou brownies maken. Ze maken het mij ook niet gemakkelijk hé... (uitstelgedrag, iemand?)

Maar het is ook zo lekker!!


Nip

22: foto's

22!

An Engineer's Guide to Cats

Shoes!

Gisteren ben ik met mama mijn bruidsschoenen gaan kopen. Na een hele tijd passen, vergelijken, rondlopen, twijfelen en nog meer passen, waren we tevreden. Het zijn geen 'klassieke' trouwschoenen, maar ze komen volgens mij gewoon uit de zomercollectie. Ze hebben wel precies de juiste kleur, en hebben een bruin hakje, zodat ik ze na de trouw in een andere kleur kan laten verven (knalrood - je kan nooit te veel rode schoenen hebben). Ook waren ze niet zo duur als traditionele trouwschoenen.

Op alle vlakken een zeer geslaagde missie!


Nip

Filmforum

In De Kijker: Mayeberai (Bianca Raes)

Vandaag wil ik weer eens iemand in de kijker zetten: Mayeberai (Bianca Raes). Ik kwam haar werk - zowel poëzie als schilderijen - tegen op Basic Publishing. Hier volgen twee schilderijen en gedichten, maar wie meer wil lezen/zien klikt gewoon even hier om haar BP-profiel te bekijken.


De schilderijen van Bianca Raes (° 1980) tonen personen (of een enkele vogel) die zich ergens in een situatie bevinden waar de toeschouwer het raden naar heeft. Evenmin is duidelijk of het gebeuren zich nog moet afspelen, reeds bezig of voorbij is. Ze gebruikt zo min mogelijk kleur en achtergrond om de aandacht voor het onderwerp niet af te leiden, men wordt als het ware gedwongen te kijken naar het lijdend voorwerp. Hierdoor worden haar schilderijen ook universeel omdat er geen tijds- en plaatsreferentie is. Ze toont fragmenten, vergelijkbaar met een stukje gesprek op de trein waarvan men de rest er bij moet fantaseren. Hiermee zet ze zich af tegen de huidige voyeuristische trend om hele levens te grabbel te gooien via de “mainstream” media. De personen in de schilderijen intrigeren omdat ze hun geheim(en) nooit onthullen. De personen fluisteren in het oor in plaats van te schreeuwen. Ze kruipen onder het vel zonder het af te stropen.

The missing © Bianca Raes

Onthouding

door mijn droomjurk heen
je vingers horen vragen
onthou me vannacht

© Bianca Raes

© Bianca Raes

Een boek

je opent me

keer na keer
verbeeld je me
weer

en ik streel
je door regels
heen

dan tril je
na in al mijn
zinnen

en houd ik
je vast

© Bianca Raes

moevies

Films die ik onlangs gezien heb (en die ik iedereen aanraad):

Sicko (2007)



De niewste documentaire-film van Michael Moore over gezondheidszorg, of het gebrek daaraan in Amerika. Natuurlijk moet Moore altijd met een korreltje zout bekeken worden (tenslotte is ook hij een Amerikaans product), maar het opent altijd mijn ogen.



Sicko begint wel nogal onsmakelijk, met het beeld van een man die zelf een grote wond in zijn knie aan het naaien is. Daarna zijn enkel de feiten onsmakelijk, en blijven de gore beelden ons bespaard. Ik heb me nogal druk gemaakt, maar gelukkig is er de humor van Moore die het wat draaglijk maakt (anders hadden we misschien wel een projectiel naar de tv gekeild). Op het einde werd het zelfs naar Amerikaanse gewoonte een sentimentele bedoening. In ieder geval: een aanrader om eens te bekijken en daarna uw eigen mening te vormen.


De volgende film is dan weer iets helemaal anders en puur ter ontspanning:

Stardust (2007)



Geregisseerd door Matthew Vaughn met o.a. Claire Danes, Michelle Pfeiffer, Sienna Miller, Robert De Niro,...

Het is een verfilming van het gelijknamige boek, geschreven door Neil Gaiman. Ik heb het boek gisteren gelezen (in vertaling, de Engelse was overal uitgeleend en ik had geen geduld), en ik moet zeggen dat ik denk dat ik de verfilming beter vind. Dat is me nog nooit overkomen. Ik wil hiermee niet zeggen dat het boek slecht was (helemaal niet), maar het pleit wel voor de film.



De film is een sprookje voor volwassenen. Met onder andere: vallende sterren, een hoop dode prinsen, heksen, piraten, humor, spanning, liefde. Het verhaal is niet gigantisch cliché (maar wel cliché genoeg) en zit goed in elkaar. Om vrolijk van de worden (misschien een idee om deze film na Sicko te programmeren, je zal het kunnen gebruiken).

Enfin, het is op dit moment mijn lievelingsfilm. En Robert De Niro is hilarisch. Echt.

CCCContest & SL

Vrijdag kwamen Britt & Yoeri logeren. Yoeri & ik hielden dus een wedstrijdje: welke chili con carne is de beste? Het resultaat is op het kooklabo te vinden.




Verder hebben we een spelletje kolonisten gespeeld.


Dat is altijd leuk, behalve dat Frans niet zo goed tegen zijn verlies kan...



Verder heb ik mij zondag lid gemaakt van Second Life (in het kader van een onderzoek naar virtual reality). Ik heb braafjes het 'oriëntation island' en daarna 'help island' doorlopen, en gisteren heb ik dan mijn eerste stappen op 'mainland' gezet. Voorlopig vind ik het nog heel erg ingewikkeld en lijkt het mij vooral een veredelde chatbox te zijn. Ook vreemd: andere members gaan af op het uiterlijk van je avatar. Ik heb van een mentor een erg mooie outfit gekregen en ik moet de op bodybuilders lijkende venten bij wijze van spreken van me af slaan. Heel oppervlakkig vind ik dat. Maar ik heb zo al wel een aantal dingen gezien (een virtueel nudistenkamp, stel je voor!)

Moesten er toevallig bloglezers zijn die ook wel eens in SL te vinden zijn: alle hulp is welkom.

Nip