The End

Ja, dit is het einde van deze blog. De laatste post, vermoed ik. Al kan je daar nooit zeker van zijn.

Maar niet getreurd. Ik verhuis alleen maar.

Mijn nieuwe adres is: http://ninaluyben.wordpress.com/

Je mag altijd eens langskomen.

Liever geen planten, reacties daarentegen zijn altijd welkom.

Ik ben nog niet helemaal klaar met de inrichting, maar je krijgt alvast een idee van wat er nog komen gaat.

Oja, vanzelfsprekend verhuist het Socratisch Gesprek mee. Ik zal er werk van maken. Ik ben alleen nog even aan het twijfelen aan de praktische uitwerking. Maar u hoort er snel van op mijn nieuwe stekje.

Liefs

Nip

Special effects

Ik zie een fantastische toekomst voor mijn gebit, een toekomst vol parelwitte glimlachjes en stralende tanden... Om maar te zeggen dat ik heel tevreden ben met mijn nieuwe tandarts. Een erg vlotte, aangename, vriendelijke mens. Met toestellen die ík nog nooit bij een tandarts heb gezien (dat ligt wellicht aan mijn ex-tandartsen)

In plaats van wat te liggen keuteren met zo'n spiegeltje in de aanslag, had deze tandarts bovendien een mini-camera. Daarmee kon hij mijn tanden dus op groot scherm laten zien (en dan nog 100 keer uitvergroot). Daarna moest ik naar een toestel dat mij deed twijfelen of ik niet bij de oogarts was beland: ik moest op een plastic plaatje bijten en stil blijven staan, terwijl een hele constructie zoemend rond mijn hoofd draaide. Zo maakte hij een foto van mijn hele gebit.

Daarna kwam hij melden dat ik een mooi gebit had, en dat er maar één vulling moest vernieuwd worden (in plaats van alle drie, zoals de vorige tandarts beweerde). Mijn wijsheidstanden zouden in principe ruimte genoeg moeten hebben, dat kijken we nog even aan. Soit, de angst voor de tandarts is vandaag met ruim de helft gedaald.

Hebben jullie ook zo'n tandarts met camera's en crazy zoemende toestellen?

Nip

Schrijven en Tandartsperikelen

Zo, het Socratisch Gesprek is van start gegaan! Er lijkt genoeg interesse voor te zijn om ermee verder te gaan - zolang de reacties komen gaan we door.

Vanavond gaan Frans en ik naar Mechelen voor een schrijfcursus. Het zou voor 6 maandagen zijn en Frans is overal al ingeschreven, maar hij vroeg op het nippertje (haha) of ik interesse had. En dus is er alleen plaats voor mij voor vanavond, en de andere dagen alleen als er annulaties zijn...
Hopen op annulaties dan maar?

Verder ben ik mij mentaal aan het voorbereiden op de tandarts: ik heb dinsdag een afspraak. Mijn vorige tandarts heeft mij bijna laten stikken én heeft mij zowat gemarteld. Op een boertige manier. Dus was ik op zoek naar een nieuwe. Ik ben geen held in dit soort dingen, dat is een feit, maar met wat vriendelijkheid kom je bij mij een heel eind. Iets wat mijn ex-tandarts totaal niet begreep, blijkbaar. Mama vertelde dat haar tandarts je filmpjes laat kijken terwijl hij met je gebit bezig is. Ik denk nu niet dat dat ook zo is bij een controlebezoek, maar ik verwacht wel dat er binnenkort een filmafspraakje zal komen (de ex-tandarts wilde mijn gaatjes opnieuw vullen en ondertussen heb ik er volgens mij een nieuw plus het feit dat er een wijsheidstand aan het doorkomen is...). Enfin, uitgebreid verslag volgt later deze week...


Nip

SG : Lost Generation

Heidi gaf de link naar het filmpje dat je hier kan bekijken. Het is een sterke boodschap, mooi uitgevoerd. Ik vraag me alleen af of we nog hoop mogen hebben. Ik weet niet zo zeker of de meerderheid van onze generatie wel wakker ligt over de toekomst, het milieu, de opwarming van de aarde en alle andere rampen die ver van ons bed gebeuren. Is het niet zo dat de meesten onder ons (nu heb ik het over de Westerse landen, natuurlijk) opgroeiden zonder al te veel obstakels (zoals oorlogen, hongersnoden, enzovoort). Wij zijn quick fixes gewoon. Wij denken dat het zo'n vaart wel niet zal lopen.

Ik vrees dat dit filmpje ook een quick fix is. Mensen bekijken het en voelen zich op het einde opgewekt, want: er is nog hoop! En daarna gaan ze met een blij gemoed weer wat verder vervuilen.

En zelfs áls de mentaliteit plots omkeert, is het dan niet te laat? Hoop alleen zal het einde van de wereld zoals wij ze kennen niet tegenhouden. Positief denken is al lang niet genoeg meer. Ik denk dat onze generatie zo individualistisch is, dat we als een kip zonder kop zouden rondrennen en geen idee zouden hebben van wat we nu moeten doen en hoe het nu verder en anders moet.

En dus blijven we hetzelfde doen omdat we dat al kennen. En ondertussen houden we ons voor dat we mogen hopen.


Nip

p.s. : jullie gedachten over het filmpje, commentaren over de mijne of andere verwante opmerkingen zijn altijd welkom! Straks volgt waarschijnlijk nog een post met reacties op jullie vorige bedenkingen.

Idee?

Door mijn blogbijdrage gisteren heb ik een idee gekregen, waarvan ik niet weet of het gaat aanslaan, maar als ik het niet probeer zal ik het nooit weten...

Dus: ik wil hier op mijn blog een soort van Socratisch Gesprek beginnen, over de toestand en toekomst van de aarde. Het is niet de bedoeling dat we op het einde een oplossing hebben, we zijn tenslotte geen wetenschappers of deskundigen. Het is de bedoeling dat we onze eigen opvattingen onderzoeken, toetsen aan die van anderen, argumenten leren formuleren, enzovoort. Het is ook niet de bedoeling dat er op het einde iemand gelijk zal hebben. Het zou gewoon interessant zijn om eens samen dit onderwerp te analyseren, zonder bijbedoelingen.

Hoe gaan we te werk?

Ik heb op mijn vorig blogbericht al reacties gekregen. Ik zal daar stukken van overnemen en er mijn eigen commentaar op leveren. Daar kunnen jullie dan weer op reageren, enzovoort. Als je een hele lange commentaar hebt geschreven, en denkt dat het niet in het commentaarvakje past, mag je ze ook naar mij mailen en post ik ze gewoon volledig: nip_luyben[at]yahoo.com

Je mag commentaar geven op anderen, je mag een heel nieuw aspect aansnijden, je mag vragen stellen, bedenkingen maken en je mag vooral niet bang zijn om "domme" dingen te zeggen. In dit gesprek bestaan er geen "domme" uitspraken!

Blogberichten die vallen binnen dit Socratisch Gesprek zal ik inleiden met de volgende afbeelding:



Straks of morgen zal het eerste bericht gepost worden.
Vragen en/of enthousiaste reacties kan je hier kwijt!


Nip

Nip de Kuisvrouw alias Doemdenker

Gisteren kreeg ik in de bibliotheek waar ik vorig jaar ook gewerkt heb een uitleg van de kuisvrouw over de nieuwe producten. Vorig jaar was het simpel: de blauwe fles + doekjes voor de 'gewone' kuis (zijnde bureaus, tafels en rekken), de rode fles + doekjes voor het sanitair en de andere fles voor de vloeren. Dit jaar hebben ze voor élke vloer een ander product. En die flessen lijken op elkaar. Ze vroeg na de uitleg of ik eraan uitkon, en zei vervolgens dat ze het wel op een briefje zou schrijven. Jaja, Nip gaat terug met haar mp3-speler en een dweil tussen de romans en strips geld verdienen.

Gisteren ben ik met Frans nog eens richting Zeezicht getrokken, maar het was aan de late kant en het zat daar stampvol. Dan maar naar de Zurenborger, kan ermee door maar toch niet hetzelfde. Maar we hadden daar een hele interessante discussie, over een onderwerp waar ik al lang mee zit: de toestand van de wereld (klinkt apocalyptisch, he?). Ik wil er al lang over bloggen, maar op de één of andere manier krijg ik mijn meningen hierover niet zo goed neergetypt. In een discussie gaat het beter, ik denk omdat het dan de vorm krijgt van een Socratisch gesprek. Als Frans dan een vraag stelt of opmerking maakt, verduidelijk in mijn mening niet alleen voor hem, maar ook voor mezelf. We hebben toch een aantal interessante conclusies getrokken gisteren (waarmee ik niet bedoel dat we een oplossing hebben geformuleerd ofzo he). Feit is dat ik op dit vlak een ongelofelijke doemdenker ben, en ik geloof dat ik ook redenen heb om zo te denken. Ik denk dat we lang genoeg met oogkleppen op in sneltempo richting ondergang hebben gelopen. Ik denk dat de tijd van het moralistische vingertje voorbij is. Ik denk dat de tijd voorbij is dat we kunnen zeggen dat "onze kinderen het zullen moeten doen". Ik denk dat het onze beurt is, en dat we er niets van bakken. Ik denk dat het een kwestie is van leven of dood.

En dat zij die mij nu een dramaqueen vinden, dat maar rustig blijven doen. (en zij die mij een hypocriet vinden trouwens ook). Hierop reageren zou in dat geval wel Socratischer zijn dan het voor jezelf te houden. Laat de discussie dus maar losbarsten!

Wordt vervolgd.

Nip

Gastvrij Podium

Het was een erg mooie avond gisteren! Zoals altijd was er een combinatie van muziek en poëzie, alleen waren de studenten van de muziekschool er niet bij, want voor hen is het examenperiode. Op de poster stonden twee namen voor de muziek: Stef Miguel en Karolien, maar ik heb alleen een man horen zingen, dus ik veronderstel dat Karolien verhinderd was.


De zanger begon, niet op het podium, maar in de kapel (ze hebben die nu omgebouwd, maar de glasramen laten zitten, wat erg mooi is), waar hij een soort kerkelijk gezang liet horen. Ik vermoed dat hij de hele avond in het Portugees zong (ik verstond er niets van, dus het was geen Spaans, en het klonk ook niet als Italiaans, dus...). In de kapel liet hij ons een beetje meezingen, en daarna was het aan Teun, op het podium.


Teun was dus erg goed. Hij had drie sets, onderbroken door de zanger (deze keren ook op het podium). Ik had sommige werken al gehoord, maar hij bracht ze deze keer uit zijn hoofd en vandaar ook dynamischer. Niet alleen zijn poëzie is sterk, ook zijn stem is erg mooi (ik durfde het tegen hem niet zo zeggen, maar zijn stem is behoorlijk sexy). Het was een erg goed optreden, en een goede generale repetitie voor volgende week in de Muzeval.


Inmiddels begon de zanger mij wat te irriteren, met zijn dramatische uitdrukkingen en hyperpositieve uitspraken en rijmpjes waarmee hij zijn liedjes inleidde (in de trant van "pluk de dag, begin met een lach, het is zo fijn, op aarde te zijn") (dat was overdreven, maar you get the picture). Ik begon mij alleen af te vragen of de brave man het nieuws volgt de laatste tijd, want zo overgelukkig zijn met het leven lijkt me wat te manisch om mogelijk te zijn.


Op het free podium stonden onder andere Chris van de Rijck met impressionistische poëzie, Bart Hanna dichtte over de Antwerp Marathon, Frans Vlinderman, een debutante (ben haar naam vergeten) en Maarten (zonder jongleer-act).



Het was dus een erg gezellige avond, en wie benieuwd is naar Teun Deerts, krijgt donderdag nog een kans op de Muzeval!

Nip

Jackie, Teun & gedicht

Jackie heeft al haar pilletjes zonder problemen naar binnen gewerkt. Gewoonlijk krijgt ze alleen droge brokjes, maar de pilletjes gingen in blikvoer, wat Jackie normaalgezien in recordtempo opschrokt (ze krijgt 1 bakje per weekend, een delicatesse dus). Ze heeft dus waarschijnlijk niets gemerkt van de pilletjes in haar eten. Ze is verder weer helemaal de oude, springt en loopt weer door het huis. Ze heeft ook niet overdreven veel aan haar wondje gelikt, dus dat zal dan wel snel verdwijnen. Verder is ze erg lief: ik kan geen minuutje op de bank zitten, of ze ligt al op mijn schoot.

Vanavond is het weer Gastrij Podium, met Teun Deerts. Ik ga zeker mee deze keer, want Teun trok mijn aandacht vanaf het eerste moment dat hij op de Muzeval op het podium verscheen (nog niet zo héél lang geleden). Zijn poëzie is geweldig mooi, en hij kan daarbij nog eens erg goed voordragen. Deze troeven zorgden er dus voor dat hij nu dus gastdichter wordt op het Gastvrij Podium én op de Muzeval op 12 juni. Voor diegenen die al een tijdje eens willen komen, of twijfelen of de deze keer wel zouden komen: doen, je zal er geen spijt van hebben. Tot zover het reclameblok!

Ondertussen heb ik zelf ook weer wat geschreven. Ik post mijn gedichten eigenlijk bijna nooit hier, maar bij deze:

De langste nacht

ik weet niet meer
wat waarheid is

jou voelen
raakt in mij
een onbestemd
gemis

de maan waant zich
een zilvervis
nachtlicht
strekt zich uit

dit moment smaakt
naar eeuwigheid

onze kussen
naar rood fruit

Nip