Ik las vanmorgen dat Ishtar ons land zal vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival in Belgrado. Meteen las ik daar allerlei commentaren bij van Vlamingen die vonden dat we ons belachelijk gingen maken, dat het op geen kl*ten trok en dat de gemiddelde Vlaming dus een erbarmelijke muzieksmaak had. En oja: het was allemaal doorgestoken kaart. (Sure)
Nu ben ik zelf al lang geen songfestival-liefhebber meer. Vroeger was dat nog leuk, zo'n avond voor tv met chips, cola en een blad papier - want we gaven zelf ook punten en vergeleken die dan met de eindscore. Ondertussen werd er heel hard gelachen met belachelijke acts/liedjes/kleren, wat eigenlijk het leukste was. Het was leuke kitsch, dat songfestival. En de volgende dag op school had iedereen het gezien - en zij die het gemist hadden waren de losers van de dag, want ze konden geen enkel gesprek volgen.
Nostalgie.
Het laatste songfestival dat ik nog met plezier gevolg heb, was dat van 2003, waar België trouwens sterk eindigde op een tweede plaats met het nummer Sanomi van Urban Trad. Sindsdien volg het niet meer, en zéker niet nu ze er twee rondes van hebben gemaakt (een soort van 'halve finale'). Op de één of andere manier is dat gewoon niet leuk meer. Kitsch is alleen leuk met mate. Te veel is niet te verdragen.
Ik kijk in principe dus ook niet meer naar de zoektocht naar een Belgische kandidaat. Ook al omdat Bart Peeters op mijn zenuwen werkt (ik zie hem graag bezig in het Peulengaleis, maar dat is iets anders). Maar toen ik bij het zappen uitkwam bij Ishtar liet ik het staan. Wat een leuk nummer is dat zeg. Om helemaal happy van te worden. En helemaal niet eurosong-kitsch, geen dance-afkooksel en geen schlager. Iets nieuws. En toch niet helemaal, want Urban Trad liet zien hoe ver je kan komen met een liedje in een imaginaire taal. Alleen is 'O julissi na jalini' veel schattiger en vrolijker dan 'Sanomi'. En ben ik helemaal dol op Soetkin in haar rode jurkje met haar botjes en guitige kopje, en dan heb ik het niet eens over de huppelende gitarist gehad. Oja, nog een pluspunt: gitaar, dwarsfluit, klarinet, viool, stem - en geen rare beats van een bandje.
En de mensen die bang zijn dat we ons belachelijk gaan maken, moeten maar eens kijken naar de inzending van Ierland: HIER. Of die van Spanje: HIER.
En iedereen die zegt dat ze niet vrolijk worden van dit nummer en niet de drang hebben om mee te wiegen of te klappen, zijn leugenaars of zuurpruimen.
Misschien dat ik dit jaar toch nog eens ga kijken hoe het Ishtar vergaat in Belgrado.
Nip
maandag 10 maart 2008
Eurosong!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Miss Jackie Tee & Me
9 opmerkingen:
He Nip, toffe post alweer. We komen in deze helemaal overeen. ik vond o julissi ook van bij het begin origineel, geniaal eenvoudig.
En bijkomend: ik ben geboren in de speistraat 16 te sint lievens esse, schuin over speistraat 3 waar michel, de man met de gitaar, woont en waar ishtar repeteert.
soms is de wereld zo klein dat ik mij afvraag waarom ik soms toch nog verloren loop.
Ishtar moest het worden van mij. Niet omdat de anderen minder zouden zijn, gewoon, omwille van de manier waarop het lied me in zijn ban had van bij de eerste maal. Het is uiteraard maar met mondjesmaat te beluisteren, het is waarschijnlijk zó grijsgedraaid, maar daar maal ik niet om. Het lied is ontwapenend, vrolijkt op, niet gehandicapt door taalbarrières, ... Misschien één minpuntje: niet kitscherig genoeg. Bof, dat is Sandrine met haar song ook niet, eh :)
@Filip
Ja, zo'n eenvoudig, mooi sprookjesliedje is het. Geen traditioneel eurosong-voer.
Michel, de gitaarman, die trouwens ook de tekst en muziek geschreven heeft. (als ik me niet vergis)
Een GPS brengt uitkomst, maar tijdens het verloren lopen ontdek je misschien nog mooie dingen...
:-)
Nip
@Frans
Ik heb niet alle anderen gezien, maar het liedje van Sandrine vond ik niet zo goed gekozen: ze kan veel meer aan, en het was te laag. Brahim vond ik (ik geef toe) sexy, maar dat lag meer aan zijn outfit (succesvol gepikt van Justin 'I'm bringing sexy back' Timberlake) en Nelson had een mooie balade. Maar hoewel ze niet slecht zijn, denk ik toch dat ze niet zouden opvallen (en ietwat cliché zijn).
Ishtar heeft originaliteit en instant happiness.
Nip de zotte Ishtar-fan (het wordt erger met de minuut)
Ik vind zowel België, Spanje als Ierland ronduit belachelijk, net als dat hele eurosongcircus. Oostblok geeft aan Oostblok, België aan Nederland en vice versa. Wat een politieke bedoeling. Hoeveel jaren is het geleden dat er uit eurosong een hit werd geboren? Juist! Van de tijd van ABBA, toen Christus nog in pampers rond liep.
@Rudy
Ja, ik zei het al: ik ben geen liefhebber van eurosong, of het nu (vriendjes)politiek is of niet.
Vroeger ging Eurosong nog om het beste nummer, en nu hebben ze het steeds over 'niet geschikt voor eurosong' of 'te goed voor eurosong'...want eurosongnummers steken nog ergens in de jaren stillekes...(kitsch!)
En ik vind ABBA slecht. Sorry.
Maar dat neemt niet weg dat Ik ishtar leuk vind. Wat is er toch belachelijk aan?
Ey Nip! ABBA is niet en ik herhaal NIET slecht! Toch niet in mijn poezelige oortjes :-p Vecht je meningsverschil met Rudy uit met andere argumenten, wil je! Zomaar raken aan een monument als ABBA, je moet het lef maar hebben. Pfff, met die Ishtaradepten van tegenwoordig is het nooit gemakkelijk kersen eten. Voor je het weet schofferen ze je eigen idolen om een eigen mening te duiden...
@ Nip.
Ja, Michel de gitaarman, heeft de tekst en muziek geschreven en danst zo raar omdat zijn ene knie niet plooien kan vanwege een fietsongeval in zijn jeugd, die tien jaar geleden een kleinschalig folkfestivalletje begon te organiseren in het huis dat hij kocht van Meke Latte die op zijn 94ste nog steeds met de fiets om boodschappen reed, nu ja reed, het leek wel of hij zich liet uitbollen van aan zijn versleten boerderijtje tot bij Tistjes van de snoepwinkel, wiens oud meetjesvlees echt oud was, -alhoewel het achteraf bekeken niet wiskundig uit te leggen is hoe je van punt A naar punt B kunt uitbollen, want ofwel gaat het de ene keer bergaf ofwel de andere keer, want als het plat is bol je evenmin-, maar op een keer fietste Meke nooit meer en toen kwam Michel de gitaarman het versleten boerderijtje bewonen en restaureren om er een gezellig folkfestival te organiseren op de weide er rond, met allemaal kunstenaars uit eigen streek waaronder mijn eigen broer de schilder, tot Michel besloot ook eens op zijn eigen festivalletje op te treden en als naam voor zijn gelegenheidsgroep, met Meke Latte en diens boerderijtje in gedachten koos voor een vertaling van Nieuwe Oogst: Ishtar.
Ik vind Ishtar's liedje verfrissend, aanstekend en origineel...en het beste uit Eurosong dat we konden kiezen want de rest was niet echt veel soeps altijd.
Een reactie posten