Nog méér Jackie

Vandaag was het dan zover.

Om half zes werd ik gewekt door Frans die het licht in de slaapkamer aanstak. Of Jackie hier was? Nee. Of ie toch niet het raam had laten openstaan en in slaap was gevallen? Ja.
Dus Jackie was het raam uit en de straat op gesprongen. Paniek. Jackie had enkele uren voorsprong, dus ik dacht niet dat Frans haar nog zou vinden, maar hij ging toch zoeken. Ik dacht alleen maar dat ze misschien ergens overreden op straat lag, of nog ergens ver weg aan het rondzwerven was. Als ze gevonden werd, zou niemand weten dat het onze Jackie was: ze heeft nog geen bandje (dat zou ik maandag halen) of chip.
Ik keek uit het raam, maar ik dacht eigenlijk niet dat ze de weg terug zou vinden. De straat was leeg, maar ik zag ergens iets zwarts liggen. Meer paniek. Maar het was geen kat. Gelukkig.
Ik zei nog tegen Frans dat ie onder auto's moest kijken.Hij ging naar links en kwam even later met lege handen terug. Ik dacht aan de grote Turnhoutse baan (trams, bussen, auto's) en aan het verkeer dat snel drukker zou worden. Hij ging de straat tegenover ons in: niets. Toen hij naar rechts ging en onder de auto's keek, kon ik vanuit het raam een glimpje zwart zien (ondanks de tranen, inmiddels). We hadden haar allebei al een hele tijd geroepen, dat moest ze gehoord hebben. Maar pas toen ze Frans zag, kwam ze onder de auto vandaan.
Ze is dus terug en rustig. Ze zit nu in het zonnetje. Ik was zo opgelucht toen ze terug thuis was, maar van de spanning heb ik nog 5 minuten zitten janken. Een kat is niet zomaar een kat. Jackie maakt van ons appartement een thuis.

Nip