SE Woord en Geluid Podium Breda

Gisteren was ik met Frans Vlinderman in Breda, op de eerste editie van het SubExperimental Woord en Geluid Podium. De organisatie bestond uit Frank Kooij en Amanda Visch, en het was erg leuk om die laatste eens 'in het echt' te zien, na een groot aantal virtuele ontmoetingen.

Frans reed natuurlijk hopeloos verkeerd, maar uiteindelijk vonden we Café Electron, waar de avond doorging. We waren gelukkige niet de enigen met een afwijkend gevoel voor oriëntatie, want ook Kaatje en haar passagier Luk Paard waren pas gearriveerd nadat Luk in zijn hoofd de mantra 'waar Visch is wil ik zijn' bleef herhalen.

Het was trouwens heel erg fijn om Luk terug te zien, want het was erg lang geleden, en Luk is behalve een erg goede performer ook gewoon een hele lieve man. Ik word zijn ode aan Herman Brood nooit beu, dus fijn dat ie dat ook even voordroeg. Het was leuk dat hij er ondanks zijn pijnlijke lijf toch bij kon zijn.

Veel voor mij nieuwe dichters, die avond. Eigenlijk kende ik alleen Luk, Vlinderman en Kaatje van eerdere optredens. Frans' optreden was erg sterk, en hij kreeg veel applaus, wat hij niet zo gewend was. Kaatje had een beetje de pech dat ze wat later op de avond geprogrammeerd stond, en dat Martin Beversluis even voorstak omdat ie een trein moest halen. Het publiek begon wat moe te worden, de pauzes waren kort en de dichters waren met veel. Het kost veel moeite je zo lang te concentreren. Toch kon Kaatje het publiek nog boeien, net als de helemaal uit het mooie Goes overgekomen Loes Vlaming, die de avond afsloot.

Er waren ook een paar debutanten te tellen: Tom van Popering en Jack Terrible zetten hun eerste passen op een podium, de eerste met wat zenuwen en leuke humoristische poëzie, de tweede met zelfgemaakte schilderijtjes en mondharmonica om zijn poëzie wat kracht bij te zetten.

Dan waren er nog vier wat specialere optredens, die in plaats van 5 minuten een heel kwartier mochten duren.
De eerste was Karel Kortland, die ons meedeelde dat hij een bekend dichter zou worden. We zullen wel zien, hij deed het in ieder geval niet slecht met zijn dialoogdichtsels, zijn saxofoon en zijn bevallige assistente Iris.

Vervolgens was er het allerlaatste optreden van de dichter Erwin Troost. Jammer dat hij zich gaat toeleggen op iets anders, want zijn dynamische performance lag me wel. Hij had het over Jennifer, over lieve poezenbeesten, over teddyberen en over de reden waarom ie geen biografie schrijft.
Op het einde van de avond nam hij een groot risico door aan mij te vragen of ik geen verslag wou schrijven. Ik kreeg drie kussen, een bundeltje (bedankt, trouwens) en daarin wat halfleesbare krabbeltjes. En nu hoop ik maar dat het verslag ergens op lijkt...(ik schrijf nooit verslagen!)

Charlotte Scholten kwam haar nieuwe bundel voorstellen, onder begeleiding van wat futuristische keyboardklanken. Die begeleiding had van mij niet gehoeven, maar het gaf wel een eigenaardig tintje aan de performance.

Martin Beversluis had zijn voordracht gekoppeld aan een powerpoint voorstelling, die MickeyF niet onmiddellijk goed in beeld kreeg. Hij was verder wat gehaast (de trein, weet u wel), maar maakte toch een sterke indruk.

De avond was net iets te lang en de pauzes te kort, maar ook heel divers en gezellig. Zeker voor herhaling vatbaar, en wie weet kruip ik zelf binnenkort eens op dat podium.

Vanmorgen probeerde ik met Kaatje de volgorde nog wat te reconstrueren, maar die heb ik niet gevolgd in mijn verslag. Ik laat het maar zo. Rommelig en gezellig, zo was het daar ook, vrijdag. Vooral gezellig. Kaatje heeft genoeg bewijsmateriaal vastgelegd met haar prachtige jaloersmakende fototoestel.

Dus, Erwin, ik hoop dat dit verslag je bevalt, en als het niet zo is: je moet maar niet aan onbekende meisjes vragen een verslag te schrijven!


Nip