Stil

Ik ben een beetje stil vandaag, waarom lees je op Vlinderiaans wel in het lang en het breed. Mama Vlinderman heeft een ongeval gehad. Je zag het misschien wel op het nieuws of in de krant.

Zo vreemd. Het ene moment ben je aan het feesten (ze werd die dag 65) en het volgende moment ben je op weg naar de spoedgevallen. Het ergste is het wachten, het niet weten, de spanning. Ik kreeg er gewoon hoofdpijn van.
Toen we naar het ziekenhuis reden, zagen we dat het autowrak al was weggetakeld. Maar goed ook, dat had ik op dat moment niet willen zien. Ik had zo al schrik genoeg in een auto.

En het besef is een vreemd iets. Soms lijkt of je het van een ver standpunt staat te bekijken, dan komt het weer op je af. Ze hadden dood kunnen zijn. Maar dat zijn ze niet, en dat plaatst al de botbreuken, schrammen en blauwe plekken is een relatief licht. Het heeft helemaal geen zin om 'wat als' spelletjes te spelen, maar dat doe je toch.
Het zijn van die dingen vaarwan je denkt 'dat overkomt mij niet'. Maar daar geloof ik niet meer in. Straks ga ik nog denken dat de mensen die ik graag heb vervloekt zijn.

Frans is natuurlijk al helemaal van de kaart. Hij vertrekt voor de tweede dag op rij naar het ziekenhuis.

Verder probeer ik me dan maar te concentreren op de ethiek van Kant, maar dat lukt me niet zo goed. We zullen wel zien...